tradycyjne i nowoczesne |
A wśród wierszy Baczyńskiego...
z częstochowy |
Mario, obłoków ciszo,
Ciężko nam Boga dźwigać,
jeszcze ciężej odrosły świat,
nieba wysokie ciężej; nieba nad nami wiszą
jak przykazania ciemny kwiat,
Mario, tak bardzo boli, powiedzmy, słowem prostym,
oto wszystko, całą maluczkość serc:
tu oto świty skazańców, tu oto dzieci, co rosły,
tu oto, Mario - milcząca nawet przed Bogiem śmierć.
Żeby się jeszcze unieść: o, natchnie ciepła muzyka,
ale już ziemia za ciężka, to dusze martwe jak ołów,
ciała i groby - za ciężkie - stężałe bryły mozołu,
dym, płomień nad nami wykwita.
Cierpienie to kula, koło,
rzeźbi, lecz toczy się dokąd?
Mario przeczysta, oto są dłonie wyschłe jak ruczaj,
z których by takie ogrody, zielone wybuchy drzew,
z których by domy jasności, A teraz oczy, nauczaj,
jak w baldachimy przestrzeni trwogę zamienić i gniew.
Oto maluczkość nasza, śpiewaj, święta, nie ustań -
czym wyższa topola śpiewu, tym bliżej dosięgnąć z dna.
Kończę. Oto już wszystko, jak wióry wyschłe mam usta,
nimi, o cicha, ciebie jak wizerunek wycisnąć w twardych dniach.
VIII.43 r.
Wchodząc do tej bazyliki, jak zresztą do większości kościołów wzniesionych przed kilkuset laty, nietrudno zrozumieć, dlaczego przez wieki budowano takie, a nie inne świątynie. "Na chwałę Boga" wydaje się jakimś dziwnym średniowiecznym wymysłem. Tymczasem nie chodzi przecież o to, aby Bogu dodać chwały ogromnym, pięknym kościołem... tylko aby wchodząc do miejsca modlitwy, spotkać się tam z Bogiem, i tak odkrywać Jego chwałę.
Takie miejsca sprzyjają kontemplacji, wnoszą taki ciepły spokój i ukojenie. Szare mury wyciszają, a światło sączące się do środka przez kolorowe szkło witraży po prostu budzi zachwyt.
Na zewnątrz rowery były wszędzie. Ale czerwony rower to jest świat. Bardziej niż różowy:)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz